82. Jatt and Juliet - komedia romantyczna punjabi style

Rok: 2012

Scenariusz: Dheeraj Rattan

Reżyseria: Anurag Singh

Produkcja: Darshan Singh Grewal, Gunbir Singh Sidhu

Muzyka: Jatinder Shah

Występują: Diljit Dosanjh, Neeru Bajwa, Sari Mercer, Upasna Singh, Jaswinder Bhalla

Jatt and Juliet to siódmy film, który przetłumaczyłam i zarazem pierwszy pendżabski. Nie bez powodu wybrałam właśnie ten tytuł. Ostatnio mocno wkręciłam się w pendżabskie filmy i planuję powtórki z filmów, które widziałam wcześniej. Jatt and Juliet był moim drugim pendżabskim filmem, oglądałam go dwa lata temu i chciałam sobie odświeżyć jego fabułę. Pomyślałam, że może warto przetłumaczyć go, żeby inni widzowie też chętnie po niego sięgnęli. Diljit Dosanjh i Neeru Bajwa są moimi ulubionymi aktorami z tego regionu Indii. A w każdym razie z nimi widziałam najwięcej filmów. Kino pendżabskie jest dość specyficzne i ma swój własny styl, jak każda kinematografia z Indii. Tamtejsze poczucie humoru, bohaterowie i kultura są nieco inne. Ze wszystkich filmów, które obejrzałam po angielsku, Jatt and Juliet uznałam za najbardziej przystępny dla niezaznajomionego z pendżabską komedią widza. A teraz traktuję ten film także jako jedną z najlepszych komedii romantycznych, jakie w ogóle widziałam.

Bohaterami filmu są Fateh i Pooja, którzy bardzo się od siebie różnią. Pooja jest niezależną dziewczyną, która wyjeżdża do Kanady by skończyć kurs. Fateh jest radosnym chłopakiem, który za granicą chciałby sobie znaleźć żonę, koniecznie obywatelkę Kanady. Drogi tych dwojga krzyżują się właśnie w drodze do Vancouver. Pooja jest zniesmaczona manierami Fateha, on natomiast nie może znieść jej narzekań. Los sprawi, że ciągle będą na siebie wpadać. Co z tego wyniknie?

Diljit Dosanjh to taka... pendżabska Sonakshi Sinha. :P W ciągu 5 lat swojej kariery dał się poznać jako żywiołowy aktor grający wesołych sikhów, nieco na bakier z angielskim. Podobnie jak Sonakshi, oglądanie Diljita też sprawia mi ogromną radość. Tak jak Sonakshi ma swoją Looterę, tak Diljit ma Punjab 1984, który to został uhonorowany National Award dla najlepszego pendżabskiego filmu (bardzo słusznie, trzeba zachęcać twórców, by nie robili samych komedii). Tam pokazał nieco inne oblicze, tutaj natomiast zaraża swoją energią, szaleństwem i komediowym wyczuciem. Jest bardzo naturalny i spontaniczny jako aktor, co działa na korzyść. Nie ma w nim żadnej przesadnej maniery, wyraża emocje z wielką łatwością. Dodajmy do tego, że jest obłędnie przystojny i wspaniale śpiewa. Nic dziwnego, że od razu skradł moje serce. Jego żarty łagodzi stonowana Neeru Bajwa, która też potrafi pokazać pazurki jako Pooja. Neeru to fantastyczna aktorka, możecie ją kojarzyć z bollywoodzkich filmów Prince, Miley Naa Miley Hum albo chociaż występu gościnnego w piosence Gore Mukhde Pe z filmu Special Chabbis. Warto przekonać się o jej talencie, oglądając pendżabski film. Oboje świetnie uzupełniają się na ekranie i dzielą bardzo dobrą chemię. Są jednym z moich ulubionych duetów.

Gdy sama zdecydowałam się na obejrzenie tego filmu zainteresowała mnie informacja, że to największy blockbuster pendżabskiego kina, który zdążył dorobić się sequela. Oglądanie pendżabskiego filmu okazało się niemałym wyzwaniem, bo bohaterowie dość szybko mówią, a napisy angielskie nie zawsze są dość jasne (co zmuszało mnie czasem do inwencji twórczej w trakcie przekładu). Starałam się jednak, by humor w żadnym razie nie wyparował z dialogów. Historia spodobała mi się, szczególnie w drugiej połowie robi się bardzo sympatycznie i romantycznie. Z przyjemnością patrzy się na potyczki słowne Poojy i Fateha, brawurowo zagrane przez Neeru i Diljita. Ich relacja jest rewelacyjnie opisana i wyreżyserowana. Jedne z najzabawniejszych momentów to te, gdy Pooja chwali wygląd Fateha. W którym momencie jest szczera, a kiedy blefuje? Wciąż się nad tym zastanawiam. ;) Słowa uznania kieruję też do Upasny Singh, która gra właścicielkę restauracji - też ma sporo zabawnych scen. Również Sari Mercer wypada miło jako kanadyjski obiekt westchnień Fateha.

Muzyka jest świetna i im dłużej siedziałam nad tłumaczeniem filmu, tym więcej zasłuchiwałam się w piosenki z niego. Mój faworyt to oczywiście Pooja Kiven Aa ze świetnym klipem. Main Jagan Sawere pojawia się na napisach początkowych i to taka typowa wizualizacja Pendżabczyka z białymi kobietami wokół. :P Ale kawałek wpada w ucho. Piosenki ogólnie są bardzo fajnie wpisane w fabułę, więc warto je poznać w trakcie seansu. Szkoda tylko, że nie są dłuższe. Teksty też bardzo mi się podobają, a w każdym razie ich tłumaczenia wyszły zgrabnie.

Jatt and Juliet to zabawny film, który ani na chwilę nie zwalnia i ciekawi do samego końca. W jego lekkiej fabule można znaleźć dość uniwersalne motto... Nie warto biegać za czymś niedostępnym dla nas, kiedy obok mamy równie wartościowy skarb. Wyświechtana rada? Zapewne, ale warto zobaczyć jak przekonuje się o niej Pendżabczyków zapatrzonych w Zachód. Polecam wam ten film, bo to na pewno jedna z najlepszych pendżabskich produkcji, która pozostawi was z uśmiechem na ustach. Jego wysoka średnia na imdb chyba nie jest przypadkiem. Warto też dodać, że Himesh Reshammiya zakupił prawa do tego filmu, ale jak na razie nie widać na horyzoncie remake'a w hindi.